Kinderlijke verwondering in een volwassen lijf
Ergens in de jaren negentig: Ik moest en zou er naartoe gaan. Het land waar de sprookjes echt tot leven komen. Waar ik zou dansen met Assepoester en zou knuffelen met Mickey Mouse. Maar we gingen nooit. Wat een pech, ik had het te doen met de beelden op de videoband. Ik en mijn broer wachtten er een eeuwigheid op na de film. De beelden van het echte Disneyland Parijs.
Afgelopen weekend ben ik er geweest. Gewoon omdat het kon. Maar vooral omdat ik vergeten was dat ik dat vroeger zo graag wilde. Mijn broer was het niet vergeten, het stond op zijn lijstje. ‘Voordat ik ooit…. dan wil ik:’ in Disneyland zijn geweest. En ik natuurlijk ook maar bij mij was het naar de achtergrond vervaagt. Het feit dat we zouden gaan bracht spanning. Dit soort dingen moet je plannen want je hebt nooit ‘zomaar een heel weekend over’ voor zoiets. Alles gepland en GAAN! Heel onwerkelijk dat het nu echt gaat gebeuren. Want hoe zou het zijn? Zeker nu ik zelf volwassen ben.
Eenmaal in het park besef je direct weer hoe je dit ooit als kind beleefde. Assepoester die in de show voorbij danst en ik die mee kan doen (met nadruk op ‘kan’; zou kunnen, haha!). Overal muziek en verrassingen. De lekkerste popcorn ooit gegeten en me er weer aan herinnert dat ik daar echt verslaafd aan ben. Een NO GO voor een ‘zoveel mogelijk zonder suiker-leven’ dus daarvan mag ik nu weer braaf afkicken. Kinderlijke verwondering in onze ogen, vooral in die van mijn broer. Geweldig om dit samen te beleven.
En ‘s avonds in je hotel val je veel te vroeg, doodmoe in slaap. En verbaas je jezelf waarom je toch zo moe bent. De volgende dag: zelfde verhaal. We mogen we weer; de Disney Studio’s; nieuw park, nieuwe verwondering! “Dit ken ik, ooooh en dat ook! Kijk daar!” Alles klopt. En niks in mij voelt argwaan (onbewuste verwondering die gewoon doorloopt!) Ik verwonder me hoe dingen gemaakt zijn. Want “ik zag toch echt” of “hoorde jij dat ook?” Al je zintuigen worden maximaal geprikkeld. En hoe vaak is dat normaal gesproken. In de rest van het leven? Ik verwonder me graag en ik bevind me graag op plekken waar ik nieuwe dingen kan zien en ontdekken maar hier werd ik herinnerd aan mijn verwonderBRON. Je kan niet anders, zo leek het dit weekend. We zagen we mensen die streden voor hun ‘onrecht’, want andere mensen mochten voorin het karretje zitten. Het zal ongetwijfeld vreselijk geweest zijn. Onmogelijk in onze ogen want wij zaten op ergens een andere frequentie.
Dit allemaal omdat mijn broer nog wist dat wij hier zo graag naartoe wilden. Wat fijn dat wij, mijn lief & ik mochten meegenieten. We zijn nog een aantal dagen ‘zoet’ om bij te komen van al die prikkels. En dat is dan voorlopig ook het enige ‘zoete’ waar ik van mag genieten.
Herinner jezelf aan datgene waar je je vroeger over verwonderende en je vindt het weer helemaal terug: kinderlijke verwondering in je volwassen lijf! Ik geniet nog even na….