Het leven kan soms voelen als een cel, waar je als het ware zit weg te kwijnen
Hieronder een overdenking vanuit de cel waar ik ooit in zat
Dacht ik toen….
In mijn cel
Daar was alles bekend en voorspelbaar
Liever bekende pijn dan onbekende onvoorspelbaarheid
Tot ik de sleutel in handen kreeg
De sleutel naar vrijheid
Eigenlijk door mezelf aan de cipier ingefluisterd
Geef mij mijn sleutel terug
Toch was ik verbaasd toen ik hem in handen kreeg
Ik had niet het idee dat de cipier mij echt gehoord had
De draak waarvan ik dacht dat hij aan de andere kant van de deur was
Die bleek een insect vergeleken met wat ik had verwacht
Aarzelend stopte ik de sleutel in de deur
En heb zo nog maanden gezeten, met 1 slag was ik vrij
Toch hielden veel overtuigingen mij binnen
Op een dag verscheen de cipier opnieuw
Om te vragen waarom ik er nog zat
De sleutel in handen krijgen betekende voor mij kennelijk niet direct vertrekken
Eerst zette ik het raampje open
Daarna zocht ik contact met andere celgenoten
Om te horen hoe het leven aan de andere kant eruit zag
Het verlangen was aangewakkerd; ik zou gaan
Terwijl niemand het zag vertrok ik in de nacht
Om de onbekende onvoorspelbaarheid te omarmen
Ongrijpbaar maar zo gelukkig
Die nacht werd ik geboren, opnieuw
Zonder handleiding en vertrouwend op mijn innerlijk kompas
Ik heb nog vaak terug in die cel gezeten, met de deur open
Beseffend hoe warm die plek daarbuiten eigenlijk was
Zo warm kreeg ik het zelf niet gestookt
Zo koud ook niet
Een leven leiden en een leven lijden
Kies maar
Ga als je wil en blijf zitten als het zo goed is
Maar kies